Większość roślin wymaga stałego utrzymania wilgotności gleby. Ale lekkie przesuszenie pomiędzy kolejnym nawadnianiem stymuluje rozrost korzeni roślin. W przypadku grządek kwiatowych zazwyczaj wystarcza jedno lub dwa podlania na tydzień. Rzadsze, ale obfite nawadnianie jest korzystniejsze niż częste podlewanie małą ilością wody.

W ciągu dnia ziemia jest nagrzana, a wieczorem i w nocy jej temperatura spada, więc mniejsza ilość wody zamienia się w parę. Dzięki temu rośliny mogą pobrać dość wody, by przetrwać kolejny, gorący dzień. Mokre liście szybko zamieniają się w chore liście. Liście, które pozostaną mokre przez noc, mogą zostać zaatakowane przez pleśń. Zmoczenie liści przy słonecznej pogodzie może spowodować ich oparzenie (kropelki wody działają jak soczewka skupiająca światło).

Ziemia ogrodowa, która jest bogata w minerały ilaste, lepiej się rozszerza i dlatego potrafi zmagazynować więcej wody oraz zapewnia bardziej równomierne nawodnienie. Podczas deszczowego lata i zimą trzeba zadbać o odpowiednie odprowadzanie wody, aby gleba nie stała się podmokła.

Czego oczekujesz od swojego ogrodu? Miejsca do zabawy dla dzieci, ogródka warzywnego czy morza kwiatów?

Trudno jest połączyć wszystkie marzenia z rzeczywistością. Więc ograniczaj siebie, przynajmniej na początku. Stworzenie osobistego Edenu zajmie trochę czasu. Zanim przystąpisz do pracy, zastanów się, jakie funkcje powinien spełniać ogród — na przykład czy ma tam być miejsce do siedzenia lub do zabawy i czy chcesz mieć rabaty kwiatowe.

Zacznij powoli...

Jeżeli jesteś nowym właścicielem domu, mieszkania z ogrodem lub plantacji, w pierwszym sezonie nie spiesz się zanadto. Warstwa czarnej ziemi może kryć ogrodowe marzenia poprzedniego właściciela. Jest wiele roślin wieloletnich, które będą kwitły co roku. Inne obszary mogą wymagać odkopania i rewitalizacji.

Ile możesz zrobić sam?

To kwestia bilansowania czasu, wiedzy i pieniędzy. Dla wielu ogrodników największy urok polega na wykonywaniu wszystkiego własnoręcznie. Są też tacy, którzy wolą polegać na zawodowcach i wynajmują projektantów lub architektów krajobrazu. Mało kto jest jednak pozostawiony sam sobie. Zawsze można przecież poprosić o pomoc sąsiadów.

Być może zastanawiasz się, dlaczego zimowe przycinanie drzew jest dziś tak ważne, skoro przez stulecia drzewa rodziły owoce bez żadnego przycinania. Odpowiedź jest całkiem prosta: w dzisiejszych czasach jest większe zapotrzebowanie na duże, atrakcyjnie wyglądające owoce. W porze zbiorów na drzewie na pewno będą owoce, nawet bez przycinania, ale drzewa, które nie zostały przycięte, często rodzą wiele małych owoców, co powoduje nadmierne obciążenie gałęzi i ich łamanie pod ciężarem owoców latem. Aby więc zapewnić dobre plony latem, musisz stanowczo rozważyć przycięcie drzew owocowych zimą.

Przed przystąpieniem do pracy warto przyjrzeć się bliżej drzewom, aby uniknąć krytycznych błędów podczas przycinania. Najlepszym momentem na przycinanie jest suchy zimowy dzień, gdy temperatura nie spada poniżej -5°C. Ponieważ podczas przycinania drzew łatwo popełnić wiele błędów, poniżej przedstawiamy w skrócie kilka najważniejszych zasad:

W celach pielęgnacyjnych należy wycinać wszystkie cienkie gałęzie rosnące pionowo do góry lub do dołu.

Do wszystkich czynności związanych z przycinaniem drzew należy używać ostrych narzędzi. Sekatory oraz nożyce do drzew i krzewów umożliwiają wykonywanie precyzyjnych i równych cięć nawet w koronach drzew.

Podczas zimowego przycinania drzew należy uwzględnić jeszcze szereg innych kwestii, ale nie jesteśmy w stanie wyczerpująco ich opisać w tym miejscu. Więcej porad można znaleźć w literaturze poświęconej ogrodnictwu.

Mineralizacja i humifikacja to dwa kompletnie różne procesy zachodzące w glebie. W wyniku mineralizacji następuje utlenianie się materii organicznej i najzwyczajniej jej utrata. Mineralizacja resztek pożniwnych czy materii organicznej zachodzić może w warunkach tlenowych – wtedy nazywamy to butwieniem bądź w warunkach beztlenowych i wtedy jest to gnicie. Z tej materii organicznej mogłaby powstać próchnica, ale już w procesie humifikacji.

W dużym uproszczeniu humifikacja to proces polegający na rozkładzie materii organicznej, a następnie ponownej syntezie związków próchnicznych, które składają się m.in. z kwasów huminowych i fulwowych, składających się z kolei na humus. Jeśli w glebie jest go dużo, ma ona ciemne zabarwienie. Próchnica pozwala zmagazynować więcej wody, co ma ogromne znaczenie podczas okresów bezdeszczowych. Niestety, proces powstawania próchnicy, czyli humifikacja trwa znacznie dłużej niż mineralizacji.